Η μεγαλύτερη πλουτοπαραγωγική πηγή κάθε χώρας και κάθε κοινωνίας είναι το ανθρώπινο δυναμικό της. Καμία κοινωνία δεν μπορεί σήμερα να ζήσει και να μεγαλουργήσει χωρίς την ιδιαίτερη φροντίδα γι` αυτό το δυναμικό - για την παραγωγή του, την προστασία του και τη συνέχειά του. Η έρευνα στο θέατρο - όπως και σε κάθε τομέα της κοινωνικής ζωής - και η φροντίδα για τις νέες δυνάμεις, δίνουν το μέτρο της εξέλιξης και της πρωτοπορίας. Έχουμε χρέος να βοηθήσουμε τους νέους δημιουργούς να συσπειρωθούν και να οικοδομήσουν έναν συνεκτικό σκηνικό ιστό, που θα περιέχει τα κύτταρά μας. Και χρέος των νέων δημιουργών είναι ν` απαντήσουν σ` ένα επιτακτικό, για τον πολιτισμό μας ερώτημα: κατά πόσο θα μπορέσουμε να διατηρήσουμε την ταυτότητά μας, τη γλώσσα και τον πολιτισμό μας. Πρέπει να βρούμε τον τρόπο να βοηθήσουμε τους νέους δημιουργούς να ονειρευτούν και να ταξιδέψουν μέσα στην τρέλα του σημερινού αδιέξοδου ανθρώπου. Με την ελπίδα ότι θα μπορέσουμε, όλοι μαζί, να κατανοήσουμε τη μοναξιά, την τρέλα και τη φρίκη μας. Ο πειραματισμός δεν αναγνωρίζεται από ένα bric a bric πραγμάτων που κουδουνίζουν σημαίνοντας την θεωρούμενη νεωτερικότητα. Αναγνωρίζεται από την μεθοδική, επίπονη και οργανωμένη δουλειά με βάση τις μεθοδολογικές αρχές που εκθέσαμε και που χρειάζεται πολύ έφεση και μόχθο για να πραγματοποιηθεί. Πρωτοπορία και πειραματισμός δεν συμπίπτουν πάντοτε. Η ίδια η Πειραματική Σκηνή είναι ένα πείραμα, που το ερώτημα του είναι κατά πόσο ένας κρατικός οργανισμός μπορεί να περάσει αυτή την οργανωμένη δουλειά μέχρι την ολοκλήρωση της υποδομής της και την απολαβή των καρπών της από το κοινό.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]