...Λοιπόν... Αγαπημένε μου φίλε Σόλωνα. Τετέλεσται. Του είπα απλά και από δυο μέτρα απόσταση τον σημάδεψα και τον πυροβόλησα, και μάλιστα δυο φορές, στο κεφάλι. Αυτός, που την ύσταση στιγμή, είχε αντιληφθεί τι συνέβαινε, γύρισε ολότελα προς το μέρος μου και με κοίταξε. Τότε είδα τα μάτια του να μεγαλώνουν. Να μεγαλώνουν...ώσπου Θεέ μου, βγήκανε έξω από τις κόγχες τους. Και θα μπορούσα εκείνη την στιγμή, αγαπητέ Νέστορα, να είχα εκτελέσει και τον εαυτόν μου, αν συνάμα δεν ένοιωθα να με αγιάζει εκείνο το χαμόγελο που μου είχε εμπιστευθεί ο θείος την στιγμή που ξεψυχούσε στα χέρια μου. Και αν, συνάμα, δεν ένοιωθα ότι είχα επί τέλους εκτελέσει τον προαγωγό μου... ότι είχα εκμηδενίσει ένα σύμβολο...