Με τον όρο «υδροστατική μετάδοση κίνησης» εννοείται ένας μηχανισμός, στον οποίο η μηχανική ενέργεια μετατρέπεται σε υδραυλική ενέργεια πίεσης ενός υγρού και με τη μορφή αυτή μεταφέρεται με μικρή σχετικά ταχύτητα του υγρού σε μια ή περισσότερες άλλες θέσεις, όπου μετατρέπεται πάλι σε μηχανική ενέργεια.
Οι υδροστατικοί αυτοί μηχανισμοί εκτός απ’ τη δυνατότητα εύκολης κατανομής της ισχύος που παρουσιάζουν, δίνουν πολύ μεγαλύτερες δυνατότητες μετατροπής των χαρακτηριστικών μεγεθών της μηχανικής ισχύος δηλαδή των δυνάμεων και ταχυτήτων ή των ροπών στρέψης και στροφών, απ’ ότι οι μηχανισμοί μηχανικής μετάδοσης της κίνησης. Πέρα απ’ αυτά τα πλεονεκτήματα, οι υδροστατικοί μηχανισμοί παρουσιάζουν τη δυνατότητα άμεσης και τέλειας συνεργασίας τους με ηλεκτρικά, ηλεκτρονικά ή πνευματικά συστήματα ρύθμισης, πράγμα που τους κάνει ιδιαίτερα χρήσιμους στις διατάξεις αυτόματου ελέγχου.
Παρ’ όλο ότι η υδροστατική μετάδοση κίνησης άρχισε στοιχειωδώς να χρησιμοποιείται απ’ τον άνθρωπο πριν δυο αιώνες περίπου, πρέπει να θεωρηθεί ως ένας νέος σχετικά κλάδος της Τεχνικής, γιατί η μεγάλη της ανάπτυξη και διάδοση άρχισε μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Οι δυνατότητες όμως που δίνει αποδείχτηκαν τόσο χρήσιμες στη σύγχρονη Τεχνολογία, ώστε παρ’ όλο το σοβαρό μειονέκτημα του χαμηλού βαθμού απόδοσης και ορισμένα άλλα μικρότερης σημασίας μειονεκτήματα που παρουσιάζει, εφαρμόζεται σήμερα σε πολλές περιοχές της Τεχνικής, όπως στην κατασκευή εργαλειομηχανών, αεροπλάνων, πλοίων, αυτοκινήτων, δομικών μηχανών, γεωργικών μηχανών κ.λπ.
Οι υδροστατικές μεταδόσεις κίνησης αποτελούν σήμερα ένα γρήγορα αναπτυσσόμενο κλάδο της Τεχνικής, που παρουσιάζει ένα συνεχώς διευρυνόμενο πεδίο εφαρμογής. Η συνεχιζόμενη δε βελτίωση των στοιχείων τους, των βαθμών απόδοσής τους και των δυνατοτήτων που παρέχουν, συντελεί πολύ στη διάδοσή τους αυτή.
Δυστυχώς όμως στον τόπο μας δεν δόθηκε ακόμα στον κλάδο αυτό η σημασία που πραγματικά έχει. Έτσι, παρ’ όλο ότι από πολλούς συναδέλφους μηχανολόγους παρουσιάζεται σχετικό ενδιαφέρον, η εξυπηρέτηση του κλάδου έχει μείνει στο μεγαλύτερο μέρος της στα χέρια εμπειρικών τεχνικών. Το Τμήμα Μηχανολόγων της Πολυτεχνικής Σχολής του ΑΠΘ αναγνώρισε το ρόλο που παίζει ο κλάδος αυτός στην εν γένει ανάπτυξη της Τεχνολογίας και έχει εισαγάγει από χρόνια το μάθημα των υδροστατικών μεταδόσεων κίνησης στο πρόγραμμα εκπαίδευσης των μηχανολόγων.
Η ελληνική όμως βιβλιογραφία παρουσιάζεται πολύ φτωχή στην περιοχή των υδροστατικών μεταδόσεων και αυτό είναι κυρίως που έδωσε στον γράφοντα την παρόρμηση για την συγγραφή του παρόντος βιβλίου.
Στο βιβλίο αυτό, μετά μια απαραίτητη αναφορά στις γενικές αρχές της υδραυλικής, που περιλαμβάνεται στο πρώτο κεφάλαιο, αναπτύσσεται στα επόμενα κεφάλαια, μέχρι και το δέκατο, η συγκρότηση, η λειτουργία και τα υπάρχοντα είδη των διαφόρων στοιχείων υδροστατικών μεταδόσεων. Στο ενδέκατο κεφάλαιο αναπτύσσονται τα υδροστατικά κιβώτια ταχυτήτων, στο δε δωδέκατο και τελευταίο κεφάλαιο δίνονται ορισμένα παραδείγματα υπολογισμού διατάξεων υδροστατικών μεταδόσεων κίνησης. Σκοπός του τελευταίου αυτού κεφαλαίου, που έχει και αρκετά μεγάλη έκταση, είναι η εμπέδωση των γνώσεων που αποκτήθηκαν απ’ τα προηγούμενα κεφάλαια και κυρίως η συνειδητοποίηση του ρόλου που παίζει το κάθε στοιχείο στη λειτουργία μιας υδροστατικής διάταξης. Ακόμα, με τα παραδείγματα του δωδέκατου κεφαλαίου, γίνεται προσπάθεια να δοθεί στον αναγνώστη η μεθοδολογία, με την οποία αντιμετωπίζονται τα διάφορα προβλήματα των υδροστατικών μεταδόσεων κίνησης.
Τέλος, σε δύο παραρτήματα περιλαμβάνονται ο σχεδιαστικός συμβολισμός των στοιχείων των υδροστατικών μεταδόσεων και ορισμένα τυπικά υδροστατικά κυκλώματα.
Το βιβλίο αποτελεί βασικά ένα εκπαιδευτικό βοήθημα για τους φοιτητές μηχανολόγους, στα πλαίσια του μαθήματος των υδροστατικών μεταδόσεων κίνησης. Ο συγγραφέας όμως κατέβαλε αρκετή προσπάθεια, ώστε να γίνει προσιτό σε κάθε τεχνικό, που έχει τις βασικές γνώσεις του μηχανολόγου, έστω κι αν αυτός δεν παρακολούθησε το παραπάνω μάθημα. Αν το πέτυχε ή όχι θα το κρίνουν οι αναγνώστες.