Η κεραμική είναι μια πανάρχαια τέχνη που χωρίς διακοπή ασκείται περίπου από το 10000 π.Χ. μέχρι σήμερα. Από πολύ νωρίς οι άνθρωποι ανακάλυψαν τις ιδιότητες που αποκτά η άργιλος (ή πηλόχωμα) όταν έρθει σε επαφή με το νερό και τη φωτιά. Όταν ανακατεύεται με νερό, γίνεται εύπλαστη και παίρνει το σχήμα που της δίνουμε και όταν ψηθεί στη φωτιά γίνεται άκαμπτη και σκληρή διατηρώντας το σχήμα που της δώσαμε. Το ψήσιμο σε καμίνι μεταβάλλει τις φυσικές και χημικές ιδιότητες της αργίλου. Στους 300ο αρχίζει να φεύγει το νερό που περιέχει από φυσικού της η άργιλος γύρω από τους κόκκους. Στους 400° φεύγει το νερό που περιέχεται μέσα στους κόκκους. Στις ψηλότερες θερμοκρασίες παράγονται διάφορες χημικές ενώσεις, τα υλικά που αποτελούν την άργιλο λιώνουν, οι κόκκοι έρχονται πιο κοντά ο ένας με τον άλλο, οι πόροι ανάμεσα τους εξαφανίζονται και το αγγείο γίνεται στεγανό, αδιάβροχο, εφ` όσον βέβαια η άργιλος που χρησιμοποιήθηκε ήταν υψηλής καθαρότητας. Ανάλογα λοιπόν με την καθαρότητα της αργίλου τα κεραμικά προϊόντα μετά το ψήσιμο παρουσιάζουν δυο τύπους, αφενός μεν τα συμπαγή και στεγανά και αφετέρου τα πορώδη. Συμπαγή και στεγανά είναι π.χ. οι πορσελάνες. Πορώδη είναι τα φαγεντιανά, που έχουν όμως μικρούς πόρους. Τα κοινά κεραμικά έχουν κάπως μεγαλύτερους πόρους, όπως είναι π.χ. τα σταμνιά, τα κιούπια, οι γλάστρες κ.ά. Τα κεραμίδια και οι πλίνθοι έχουν τους μεγαλύτερους πόρους, γιατί κατασκευάζονται από την πιο χαμηλής ποιότητας άργιλο. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο της εισαγωγής της έκδοσης]