Η τελείωση του έρωτα στον θάνατο και η ιδέα της αιωνίας νύχτας που λύνει με μουσική τους δεσμούς και συντρίβει τα δεσμά του φωτός, απελευθερώνοντας τους ανθρώπους απ΄ την ψευδεπίγραφη χαρμοσύνη της "ζωής" και δωρίζοντάς τους στο Επέκεινα την ποθούμενη και επιδιωκόμενη εσωτερική γαλήνη, είναι το δύο κεντρικά σημεία, όπου περιστρέφεται αυτό το sui generis έργο του Thomas Mann.
Το ονόμασε νουβέλα ίσως μάλιστα και να είναι. Το βέβαιο πάντως είναι ότι το έργο διαθέτει μόνον μέσον, ή μάλλον είναι ολόκληρο ένα μέσον, αφού η αρχή και το τέλος συμπίπτουν στο σκότος, στη βάφτιση του ανθρώπου στα νάματα του σκότους, στον επαναπατρισμό του στο αρχαίο Μαύρο, με τη συνοδεία της πλέον μυστικής τέχνης: της μουσικής.