Η σύγχρονη Τουρκία οικοδομήθηκε πάνω στα ερείπια μιας πολυεθνικής Αυτοκρατορίας, όπου ο "Τούρκος" αποτελούσε μια στρατιωτικοδιοικητική κάστα επικυρίαρχων και όχι ένα έθνος. Αφού πρώτα εξοντώθηκαν οι χριστιανικοί πληθυσμοί -Αρμένιοι και Έλληνες- ο Κεμάλ, συνεχίζοντας την πολιτική των Νεό-τουρκων, επιχείρησε να μεταβάλει τους μουσουλμανικούς πληθυσμούς σε "Τούρκους", με μια διαδικασία βίαιης και "εκ των άνω" εθνογένεσης.
Όμως μετά το τελευταίο πραξικόπημα του 1980 και την κοινωνικοοικονομική αλλαγή που συντελέστηκε στην Τουρκία οι παλιές καταπιεσμένες ταυτότητες, εθνικές και θρησκευτικο-εθνικές αναβιώνουν...
Ο τουρκικός ισλαμισμός έχει δύο πηγές: Η μία είναι η ισλαμιστική και παντουρκική μετάλλαξη του κεμαλισμού που έχει μια μακρά πορεία διαμόρφωσης ήδη από την δεκαετία του `60. Ήδη από τότε ο Ερμπακάν και ο Τουρκές εξέφραζαν την βούληση τόσο για ενεργητικότερη επεκτατική πολιτική απέναντι στην Ελλάδα (ο Ερμπακάν ως αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Ετσεβίτ πρότεινε την κατάληψη ολόκληρης της Κύπρου) όσο και για μια πολιτική προσέγγισης με τις ισλαμικές δυνάμεις στην περιοχή και ανακίνησης του παντουρανισμού, σε αντίθεση με τη Δύση.
Η δεύτερη πηγή του ισλαμισμού που αναπτύσσεται μετά το 1980 είναι ο ριζοσπαστικός αντιδυτικός ισλαμισμός που στηρίζεται στα ξεριζωμένα στρώματα των παραγκουπόλεων και θέλει να εκμεταλλευτεί την κοινωνική αμφισβήτηση, που στα χρόνια πριν από το πραξικόπημα του 1980 στρεφόταν προς τα αριστερά, προς μια αντιδυτική-ισλαμική κατεύθυνση. [...]