...Τότε που οι άνθρωποι τραγουδούσαν, μιλούσαν, αγαπούσαν, νοσταλγούσαν, ονειροπολούσαν...
Και, προπαντός, γελούσαν, κάνοντας τον πόνο τους σάτιρα! Ενώ, σήμερα, κάνουμε τη γελοιότητα πόνο.
Γελάμε πια, όχι με ό,τι ασπρίζει την ανοησία και καταγγέλει τα στραβά και τ`ανάποδα, αλλά απευθείας στη θέα της ίδιας της γελοιότητας. Κι αυτό είναι τραγικό!
Γελάμε κοιτώντας μόνο τον καθρέφτη. Χωρίς την παραμικρή ενοχή, σίγουροι ότι αυτός που τελικά εξευτελίζεται είναι ο... καθρέφτης!
Πόσο φτωχός είναι ένας πολιτισμός χωρίς σάτιρα! Πόσο άνοστη είναι η ζωή, η τέχνη δίχως το "σατιρικόν άλας", που δεν είναι άλλο, απ` το αλατάκι εκείνο που μένει, όταν ένα δάκρυ έχει πια στεγνώσει...
Μην το βάζουμε όμως κάτω. Καμιά εποχή δεν είναι χειρότερη απ` αυτή που όλοι "κλαίγονται" αναπολώντας τα περασμένα.
Γι` αυτό, ας ξανα-ονειρευτούμε, ας ξαναμιλήσουμε καρδιά με καρδιά. Και πού ξέρετε; Μπορεί και να ξαναγελάσουμε, στο γλυκοχάραμα μιας καλύτερης εποχής, όπως και τότε... Τότε που οι άνθρωποι γελούσαν...