Να απορριφθούν τα `τοξικά απόβλητα` μιας σκέψης που έχει μολυνθεί από τη συνήθεια, τη γλωσσική πτώχευση, τα περιττά λίπη και τον κορεσμένο αέρα της αδράνειας - ιδού ένα αίτημα που προβάλλει επιτακτικά, αλλά αναβάλλεται εξίσου επίμονα. Η τέχνη, και ειδικά η λογοτεχνία που με ενδιέφερε από τα πρώτα αμήχανα σκαριφήματα μου έως το Νάρκισσος και Ιανός, είναι ωστόσο εκεί, αλλά απαιτεί μια τολμηρότερη αναψηλάφηση. Αυτή ακριβώς την αναψηλάφηση, χωρίς όμως τ`ς αλαζονικές βλέψεις μιας αυστηρής ετυμηγορίας, επιχειρούν τα άρθρα αυτά, ίτιίηίιτΐ3 δοκίμια για την ακρίβεια. Πλην των άλλων, το βάρος έπεσε στην αυτορρύπανση της γλώσσας, στην απόξεση της σκουριάς της. Έτσι κι αλλιώς ήμουν πάντα σε εμπόλεμη κατάσταση με τις λέξεις, όπως έγραφε ο Χούλιο Κορτάσαρ αυτοσαρκαστικά.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]