(. . .) Το παρόν βιβλίο είναι μία ακόμη προσπάθεια να προσδιοριστούν (ή και να επαναπροσδιοριστούν) οι όροι και τα όρια της ερμηνείας των δύο επών που, έτσι κι αλλιώς, αντικαθιστούν την προφητεία (επί της ουσίας: τη θρησκεία) με την αφήγηση. Η τέχνη του κατοπτρισμού, οι στρατηγικές της αγωνίας, ο αφηγηματικός συγχρονισμός, οι παράλληλες δράσεις και οι διαδοχικές πράξεις, ο διάλογος του κειμένου με τις παλαιότερες αφηγήσεις, η δομή της επικής αφήγησης ως μεταλογοτεχνικός στοχασμός αναδεικνύονται σε κρίσιμα ομηρικά και μεθομηρικά ζητήματα, συχνά υποσύνολα του παμπάλαιου Ομηρικού Ζητήματος, και προσδιορίζουν τη νεοτερική αντίληψη περί χρόνου ως προϋπόθεσης της ενότητας των επών. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]