«Στην ορθόδοξη πίστη το φυσικό περιβάλλον ανοίγεται και αποκτά τις πραγματικές του διαστάσεις, `το πλάτος και μήκος και βάθος και ύψος` του Χριστού (Εφεσίους γ` 18), ο Οποίος καταφάσκει την κτίση, στην οποία και αντανακλάται ως Κύριος της Οικουμένης. Ο κόσμος δεν είναι αποτέλεσμα της τύχης και της αναγκαιότητας, αλλά πεδίο και τόπος σωτηρίας, εξ ου και το ενδιαφέρον της Εκκλησίας και της Ποιμαντικής της για τη σωτηρία όχι μόνο του ανθρώπου αλλά και του κόσμου, με τη συγκρότηση μιας θεολογικής οικολογίας και την κατάδειξη των θετικών συνεπειών της. Η χριστολογική προσέγγιση της φύσεως και του κόσμου εκ μέρους της Εκκλησίας ωθεί στην αντίληψη της οικολογικής κρίσεως ως θεολογικού προβλήματος και της αντιμετώπισής της βάσει των αρχών μιας θεολογικής οικολογίας, η οποία και εμπνέει μέτρα προληπτικά και θεραπευτικά της κρίσεως, αλλά και εντάσσει τον κόσμο προοπτικά στο σχέδιο του Θεού για τη σωτηρία του ανθρώπου και του κόσμου». (...)

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]