Ο κεραυνοβολημένος Πέτρο Μπόλε, που έμελλε να σκοτώνει αθώους - με το ποτισμένο από την Οργή και τη Δροσιά του Θεού μαχαίρι του. Η παγωμένη ανάσα μιας βαλσαμωμένης νυχτερίδας. Οι υπήκοοι κάθε Λυκοφωλιάς: δουλικά υποταγμένοι στην αιώνια ευτυχία και θαλερότητα -δηλαδή στην αιώνια σκλαβιά. Η έμπυρη καρδιά ενός δολοφονημένου γερο-τσιγγάνου. Ορδές θνητών που με κάθε λογής κίνητρο αναζητούν τον συνδετικό κρίκο μεταξύ Θεού και ανθρώπου. Φεγγαρόπετρες, ελιξίρια κατά της νοσταλγίας, μαυρολούλουδα και μετανιωμένες αστραπές. Το Άδικο που είναι η σκιά του Δικαίου. Ο φόνος γίνεται αγάπη του Θεού ή χρέος της εξουσίας. Ένας αιμοδιψής ηγεμόνας οδηγεί στην στραγγάλη τα ανυπότακτα αρσενικά. Τα θηλυκά γονιμοποιούνται με τις ψυχές των νεκρών αντρών. Ένας ανεξέλεγκτος διάδοχος διχάζει τους ανεμόδαρτους χωριανούς, φέρνοντάς τους αντιμέτωπους με το παραληρηματικό δίλημμα: προγονοφαγία ή θάνατος. Ένας εξωμότης Ασσασίνος που περπατά το δρόμο της αγάπης. Μια καμπάνα μουγγαίνεται. Ένας αλχημιστής των ήχων μπορεί να σώσει τους ενόχους από τα πνιγηρά αίματα των σφαγών που διέπραξαν. Κι ο λυτρωμός δεν υπάρχει στην τιμωρία των ενόχων, μα στη θυσία των αθώων. (. . .)

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]