Μια ανώνυμη ευρωπαϊκή πόλη, κατά τη διάρκεια ενός εμφυλίου πολέμου. Σ` ένα χιονισμένο αγρό, στρατιώτες παρατάσσουν σε σειρές ένα πλήθος βουβών ανθρώπων. Κάποιος άντρας σκάβει ένα λάκκο, ενώ κάποιος άλλος τον παρακολουθεί. Πρόκειται για τον φούρναρη και για τον δάσκαλο της περιοχής, δύο άτομα με εκ διαμέτρου αντίθετες κοσμοθεωρίες: ο πρώτος, άνθρωπος της δράσης, πεπεισμένος ότι στον αγώνα της επιβίωσης όλα επιτρέπονται· ο άλλος, άνθρωπος της σκέψης, πεπεισμένος ότι κάθε εποχή δημιουργεί τα κατάλληλα τέρατα για να την καταστρέψουν. Καθώς αρχίζουν να συνομιλούν, φαντάζονται ότι ατενίζουν το παρελθόν μέσα από το τηλεσκόπιο της Ιστορίας. Βλέπουν τις ζωές των ανθρώπων να στριμώχνονται ανάμεσα στην εξέλιξη και στην καταστροφή, στα μεγάλα επιτεύγματα και στα φριχτά εγκλήματα. Ανατρέχουν στον Πλάτωνα, στον Νίτσε, στον Ντεκάρτ και στον Σοπενχάουερ, προσπαθώντας να συλλάβουν τη δύναμη της ανθρώπινης δημιουργίας. Σκοντάφτουν στον Τζένγκις Χαν, τον Χίτλερ, το βασιλιά Λεοπόλδο του Βελγίου και άλλους διάσημους εμπνευστές θηριωδιών, προσπαθώντας να καταλάβουν γιατί η βία είναι το μόνιμο «αγκάθι» του πολιτισμού. Ο πόλεμος, όμως, μαίνεται. Μια νέα πολυέξοδη παράσταση ετοιμάζεται να ανέβει στη σκηνή της Ιστορίας. Και ο λάκκος αρχίζει να θυμίζει όλο και πιο πολύ ένα μεγάλο τάφο. . .

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]