Με το σχεδιαζόμενο «Σύνταγμα της Ευρώπης» όχι μόνον δεν οργανώνεται μια αυτοδύναμη και ενοποιημένη πολιτική εξουσία ή πολιτική κυριαρχία στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά ούτε προβλέπονται διαδικασίες για τη συγκρότηση μιας δημόσιας, ευρωπαϊκής πολιτικής σφαίρας ή ενός ευρωπαϊκού Δήμου που θα αποτελεί την πηγή της εξουσίας ή το ύπατο νομιμοποιητικό θεμέλιο όλων των εξουσιών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Επιβεβαιώνεται απλώς μια διεθνής συμφωνία συνένωσης κυρίαρχων κρατών που δεν είναι η ίδια κυρίαρχη. Η χρήση του όρου «Σύνταγμα» στην προκειμένη περίπτωση είναι και παραπλανητική, διότι δημιουργεί μεταξύ των άλλων την απατηλή εντύπωση ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση μετεξελίσσεται, τάχα, από «Ένωση κρατών» σε «Ένωση Λαών», ενώ συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο: «κύριοι» της ευρωπαϊκής ενοποίησης παραμένουν τα κράτη με τις κυβερνήσεις τους και η μέθοδος διακυβέρνησης μέσω των Συμβουλίων των Υπουργών, του νεότευκτου θεσμού του Προέδρου της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των διακυβερνητικών διασκέψεων συνταγματοποιείται και διαιωνίζεται. Για να ενωθούν πολιτικά οι λαοί της Ευρώπης δεν έχουν ανάγκη από ένα ψευδοσύνταγμα αλλά από ένα πραγματικό Σύνταγμα, που θα κατοχυρώνει, πραγματικά, τα κυριαρχικά τους δικαιώματα, θα σέβεται και δεν θα υπονομεύει την συνταγματική τους αυτονομία, την πολιτική και πολιτιστική τους ταυτότητα και κυρίως θα εγγυάται σε μια αδιάσπαστη ενότητα τα ατομικά, κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα όλων όσων θέλουν να νομιμοποιούνται να φέρουν την ιδιότητα του ευρωπαίου πολίτη, εφ’ όσον συμμερίζονται τους συνταγματικούς όρους μιας κοινής πολιτικής διαβίωσης.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]