"Το σπίτι του ύπνου" είναι το δεύτερο μυθιστόρημα του Τζόναθαν Κόου που μεταφράζεται στα ελληνικά μετά το "Τι ωραίο πλιάτσικο!". Ο Κόου μέσα από "Το σπίτι του ύπνου" μας υποβάλλει την ιδέα ότι η διάκριση ονείρου, μνήμης και πραγματικότητας στον σημερινό κόσμο είναι δυσδιάκριτη. Η δεκαετία του 1980 ήταν η δεκαετία των υπερβάσεων και των επαμφοτερισμών, αλλά και της αναζήτησης, που εκφράζεται μέσα από την επιστροφή σε ξεχασμένα βιβλία ή χαμένα φιλμ. Απώλεια και αναζήτηση χαρακτηριζουν και τις ανθρώπινες σχέσεις. Φοιτητικές συντροφιές που διαλύονται μετά το πέρας των σπουδών, σχέσεις που παγώνουν, έρωτες που αιωρούνται και μετατρέπονται σε περιπέτειες αναζήτησης και εξομολόγησης.

Τα πρόσωπα του μυθιστορήματος είναι υπνοβάτες, ναρκοληπτικοί και άγρυπνοι στο μεταίχμιο υπνηλίας και αϋπνίας, αυτογνωσίας και αυταπάτης. Σαν σε όνειρο αλλάζουν ονόματα, ταυτότητα, ακόμη και φύλο, ενώ οι αναμνήσεις ντυμένες στην αχλύ της επιθυμίας προσδίδουν στην αφήγηση κάτι το υπνωτικό, το ονειρικό και το απατηλό. Και το μυθιστόρημα δομείται ακολουθώντας τα στάδια του ύπνου.

Στοιχειωμένο από ξεχασμένα όνειρα και εικόνες, διανθισμένο με καυστικό χιούμορ και ελεγχόμενη αγανάκτηση, "Το σπίτι του ύπνου" είναι μια αυθεντική κωμωδία για τις δυνάμεις που κατέχουμε -ή εγκαταλείπουμε- όταν πέφτουμε στο κρεβάτι για να παραδοθούμε είτε στον ύπνο είτε στον έρωτα.