Η Ζιζί μεγάλωσε σ` ένα υπέροχο σπίτι στο Κάιρο, ένα σπίτι που στέγαζε μια μεγάλη εκτεταμένη οικογένεια. Οι άντρες του σπιτιού ασχολούνταν με την πολιτική και τις επιχειρήσεις, με το βαμβάκι και το εμπόριο, οι γυναίκες με επισκέψεις και κουτσομπολιό, ψώνια, προξενιά και άλλα οικογενειακά ζητήματα. (. . .) Ένας κόσμος πλούτου και αφθονίας που φαινόταν αναλλοίωτος: αιγυπτιακή κουζίνα και Γαλλίδες γκουβερνάντες, αγγλικά σχολεία και Νούβιοι θυρωροί, εορτασμοί της Γιορτής της Θυσίας και διακοπές με μαγιό και ιταλικά παγωτά στις πλαζ. Έπειτα, μια μέρα, στις αρχές του `60, ο κόσμος αυτός γκρεμίστηκε. Το καθεστώς Νάσσερ χαρακτήρισε ορισμένες οικογένειες, μεταξύ των οποίων και τη δική της, «εχθρούς του λαού»: Οι άντρες φυλακίστηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, οι περιουσίες τους δημεύτηκαν, η ασφάλεια άρχισε να παρακολουθεί τους υπόλοιπους. Πολλοί αναγκάστηκαν να εξοριστούν και όσοι έμειναν βρέθηκαν αντιμέτωποι με ένα ανησυχητικό μείγμα νέων προσδοκιών και παλαιών παραδόσεων.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]