Στις 8 Δεκεμβρίου 1995, ο Ζαν-Ντομινίκ Μπομπί, στα 42 του χρόνια, έπαθε γενική παράλυση, χωρίς να μπορεί σχεδόν ούτε και να αναπνεύσει. Ακόμη και οι πιο απλές χαρές της ζωής - ν` απλώσει το χέρι ή να στείλει ένα χαμόγελο - του ήταν απαγορευμένες. Ήταν όμως ζωντανός. Με το αριστερό βλέφαρο, το μόνο μέσον που διέθετε, «έγραψε» αυτό το συγκλονιστικό βιβλίο. Γράμμα το γράμμα, λέξη τη λέξη, υπαγόρευε για τρεις μήνες όσα έκρυβε στην ψυχή του, την πεταλούδα που βρισκόταν φυλακισμένη μέσα σε μια ερμητικά κλειστή γυάλινη φυλακή. Άλλοτε με χιούμορ οξύ, άλλοτε απελπισμένος, αλλά πάντοτε γεμάτος με σπάνια ευαισθησία, ο Ζαν-Ντομινίκ Μπομπί μας στέλνει ένα εξαιρετικά αισιόδοξο μήνυμα: «Μη γίνεστε αιχμάλωτοι της αδυναμίας σας. Ο άνθρωπος είναι ικανός για άπειρα επιτεύγματα, με κλειδιά τη θέληση, την αγάπη για τη ζωή και τη διάθεση για προσφορά».

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]