Όσο κι αν δεν ήταν `ήσυχη` τη νύχτα, που συνέλαβαν το Χριστό, ακούστηκε ωστόσο διαπεραστική η φωνή του αλέκτορα στ` αυτιά του Πέτρου. Έτσι που να ξυπνήσει μέσα του τα λόγια του θείου Διδασκάλου για την τριπλή του άρνηση, αλλά και να προαναγγείλει τη χαραυγή της 14ης του Νισάν. Πολύ πρωί αυτή τη μέρα οι αρχιερείς και οι πρεσβύτεροι του ιουδαϊκού λαού οδήγησαν το Χριστό στον Πιλάτο και άρχισαν να τον κατηγορούν με αυτά τα λόγια: `Τον βρήκαμε να ξεσηκώνει το έθνος σ` επανάσταση και να εμποδίζει να δίνουμε φόρους στον Καίσαρα, λέγοντας πως είναι αυτός ο Χριστός ο βασιλιάς`. Όταν άκουσε ο Ρωμαίος έπαρχος την τελευταία λέξη, ρώτησε ανήσυχος τον κατηγορούμενο που στεκόταν γαλήνιος μπροστά του., αν ήταν πραγματικά βασιλιάς. Κι Εκείνος, αντί γι` άλλη απάντηση, του είπε: `Εγώ εις τούτο γεγέννημαι και εις τούτο ελήλυθα εις τον κόσμον, ίνα μαρτυρήσω τη αλήθεια. . .`. Τότε ακριβώς ο σκεπτικιστής Πιλάτος, χωρίς να περιμένει απάντηση αυτή τη φορά, έθεσε το περίφημο ερώτημα: `Τι εστίν αλήθεια;`. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]