Τώρα ο μπαμπάς χαμογελάει πιο συχνά. Και η μαμά. Βλέπεις, όλα αυτά σε ένα χρόνο θα είναι παρελθόν, όπως είπε κι ο γιατρός στην Αμερική. Όμως εγώ θα τα θυμάμαι. Όλοι πρέπει να θυμούνται πως ήταν και τι κατάφερε να γίνει ο δικός μου αδερφός. Μόνο ο ίδιος έχει δικαίωμα να το ξεχάσει. Άλλωστε, και μέχρι τώρα που τα λέμε αυτό προσπαθεί να κάνει. Να, στο «Σκέφτομαι και γράφω», όταν μιλάει για τον εαυτό του, τον παρουσιάζει λες και δε διαφέρει καθόλου από τα άλλα παιδιά. Και τρέχει, λέει, και παίζει - κανονικά, όπως αυτά. - Γιατί δε γράφεις αυτό που είσαι πραγματικά; Τον είχε ρωτήσει η συγγραφέας, όταν διάβασε το τετράδιό του για να τον γνωρίσει καλύτερα. - Γιατί έτσι θέλω να βλέπω τον εαυτό μου, είχε απαντήσει απλά ο Χαράλαμπος. Κάποια μέρα κι εγώ θα είμαι σαν τ` άλλα παιδιά. Θέλω να έχω τις ίδιες αναμνήσεις. - Μα αυτές είναι πλαστές, ψεύτικες, είχε απορήσει εκείνη. - Όχι, είχε δηλώσει ο Χαράλαμπος. Εγώ αυτές θα έχω. Όλα τ` άλλα θα τα ξεχάσω. Γι` αυτό σου λέω. Εμείς, τουλάχιστον, πρέπει να τα θυμόμαστε. Όπως θα θυμάται τον αδερφό μου κι εκείνο το ζωγραφιστό ποτάμι του μπαμπά. Και ναι. Εκείνο, είμαι σίγουρη πια, είχε ζηλέψει το πραγματικό ποτάμι τότε στην Ουγγαρία. Γι` αυτό κι άφησε τελικά τον αδερφό μου να το περάσει!

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]