Τούτος ο συλλογικός τόμος επιχειρεί να συνεισφέρει στη συζήτηση πάνω στα πολιτικά διακυβεύματα της σύγχρονης τέχνης μια κριτική και θεωρητικά εναργή οπτική γωνία. Η πλειονότητα των κειμένων αναζητεί εννοιολογικό έρεισμα στη θεώρηση του πολιτικού, όπως αναπτύσσεται στο έργο σύγχρονων στοχαστών, από τον Claude Lefort και τον Jacques Ranciere μέχρι τον Ernesto Laclau και τη Chantal Mouffe. Αν στο πρώτο και βραχύτερο μέρος του βιβλίου ο αναγνώστης έρχεται σε επαφή με σημαντικούς τόπους του πολιτικού στοχασμού, στα δύο επόμενα θα συναντήσει κριτικούς στοχαστές που επιχειρούν να μιλήσουν πολιτικά για την τέχνη, σε μια εποχή που ο μεταπολιτικός κυνισμός και η συναινετική λογική επιδρούν καταλυτικά στο πεδίο της κουλτούρας. Η σχέση των καλλιτεχνικών πρακτικών με τη δημόσια σφαίρα και την πολιτική δημοσιότητα, ο ρόλος της ριζοσπαστικής τέχνης στον σύγχρονο κοινωνικό ιστό, οι μορφές συνεργασίας με κοινωνικές ομάδες, η σημασία του ανταγωνισμού και της σύγκρουσης σε μορφές καλλιτεχνικού παρεμβατισμού, ο ρόλος των ιδρυμάτων και της καλλιτεχνικής επιμέλειας, οι δυνατότητες παρέμβασης στην ηγεμονική κουλτούρα, είναι ορισμένες από τις θεματικές που πραγματεύονται στα κείμενα τους οι Hal Foster, Rosalyn Deutsche, Miwon Kwon, Oliver Marchart, Julian Stallabrass, Manual J. Borja-Villel, Patricia C. Phillips, Claire Bishop, Alexei Monroe κ.ά. Στο τέταρτο και τελευταίο μέρος του τόμου αναδεικνύονται ρηξικέλευθες καλλιτεχνικές πρακτικές που συνομιλούν δυναμικά με τη σύγχρονη θεωρία. Καλλιτέχνες όπως ο Krzysztof Wodiczko και ο Michael Landy συζητούν για το έργο τους με θεωρητικούς της τέχνης, ενώ ομάδες όπως οι Σλοβένοι NSK και οι Yes Men οριοθετούν τη δική τους στρατηγική αμφισβήτησης.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]