Τα τραγούδια είναι σαν τα παραμύθια. Τρίλεπτα παραμύθια που αφηγούνται τη ζωή μας. Γι` αυτό και το τραγούδι είναι η πιο άμεση και η πιο διαδεδομένη μορφή τέχνης, μιας και στα λίγα τετράστιχα του κρύβονται ιστορίες ολόκληρες. Η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου, η μεγάλη `παραμυθατζού` του ελληνικού τραγουδιού, σημάδεψε με τους στίχους της δυο δεκαετίες. Μέσα από το πέπλο του μύθου που την περιβάλει ακόμα και σήμερα, εμφανίζεται σαν μια αγράμματη και φτωχή ηλικιωμένη γυναίκα που προσπαθούσε να επιβιώσει ταιριάζοντας στιχάκια. Ουδέν ανακριβέστερον αυτού. Η `γριά` ήταν πρωτίστως λόγια και κατόπιν λαϊκή στιχουργός, ένα ανήσυχο πνεύμα που επιβίωσε σε δύσκολες εποχές σ` έναν ανδροκρατούμενο χώρο. Το βιβλίο αυτό αφήνει απ` έξω ιστορίες και περιστατικά από τη ζωή της και ασχολείται αποκλειστικά με το λόγο της, όπως αυτός αποτυπώθηκε στα δισκογραφημένα τραγούδια της. Στις σελίδες του εκτίθενται ο τρόπος γραφής της, η θεματολογία και το λεξιλόγιό της, καθώς και οι συνεργασίες της μέσα από την ανάλυση 350 περίπου τραγουδιών. Πάρα πολλά από αυτά τα έχουμε τραγουδήσει και συνεχίζουμε να τα τραγουδάμε σχεδόν σαράντα χρόνια μετά το θάνατο της, χωρίς τις περισσότερες φορές να γνωρίζουμε πως αυτή είναι η δημιουργός τους. Σε αντίθεση με τη γλωσσική ένδεια των ογδόντα-εκατό λέξεων που συναντάμε στα σύγχρονα τραγούδια, οι στίχοι της Ευτυχίας μας ταξιδεύουν σε μιαν εποχή όπου η ελληνική γλώσσα είχε ακόμα πλούτο και, κυρίως, ταυτότητα.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]