- Λοιπόν, αυτή η νεαρή ποιήτρια, σκέφτηκα όταν τη διάβασα, μοιάζει ορφανή από κηδεμονικές σκιές ποιητών και μάλλον ανάδελφη. Πρέπει να την προσέξουμε, δεν είναι εξημερωμένη ακόμα. Φέρεται σαν σκύμνος που παίζει δοκιμάζοντας τη δύναμή του: μικρές δαγκωματιές δίνει στο άγνωστο, μισο-φιλικά και μισο-επιθετικά. Του αποσπά ακατέργαστες έννοιες, δεν είναι σίγουρη αν τρέφεται ή αν παίζει μόνο· αλλά είναι ταμένη, προσηλωμένη, πείσμων. Δεν θα αφήσει τη λεία της: είναι ακόμα συμπαγής ο κόσμος γι` αυτήν, μόνο και μόνο γιατί δεν τον έχει περιγράψει ακόμα - και θα το κάνει.

Ανάποδα γράφεται το ποίημα, γιατί: δεν υπάρχουν αυτά που μιλώ (να ένα μεγάλο μυστικό που ξέρει ήδη)· και γι` αυτό μάχεται, στο όνομά τους, για να υπάρξουν.

Παυλίνα Παμπούδη