Ζούσε κάποτε ένα παπάκι που ήταν πάντα λυπημένο. Όλη τη μέρα κάτι μούτρα, να!
- Πάλι είσαι λυπημένο; το ρωτούσε η μητέρα του, η κυρία Παπιαπίδου.
- Πάλι.
- Γιατί;
- Επειδή δε μου αρέσουνε τα ποδαράκια μου.
- Τι έχουνε τα ρημάδια τα ποδαράκια σου και δεν σου αρέσουνε;
- Είναι κίτρινα!
- Ε, και λοιπόν; Όλα τα παπάκια κίτρινα πόδια έχουν! Είναι το πατροπαράδοτο χρώμα.
- Εμένα δε μου αρέσει το κίτρινο. Είναι κιτρινιάρικο.
- Ποιο χρώμα σου αρέσει δηλαδή;
- Όλα τα άλλα, εκτός από το κίτρινο!

Μ` αρέσει το ροζ,
το μπεζ, το βυσσινί,
το πράσινο, το γκρι,
το τριανταφυλλί!
Όλα τα χρώματα
είναι θαύμα, είναι μαγεία,
εκτός από το κίτρινο
που μου φέρνει αλλεργία!

Όλα τα παπάκια της λίμνης είναι ευχαριστημένα με τα ποδαράκια τους εκτός από ένα που δεν του αρέσει καθόλου μα καθόλου το κίτρινό τους χρώμα. Άδικα η μαμά του, η κα Παπιαπίδου, προσπαθεί να το πείσει ότι όλα τα παπάκια έχουν και πρέπει να έχουν κίτρινα πόδια. Το γκρινιάρικο παπί παίρνει τη μεγάλη απόφαση: Να φύγει από τη λίμνη και να μην επιστρέψει αν δε βρει τρόπο να αλλάξουν χρώμα τα ποδαράκια του. Ρίχνει λοιπόν κίτρινη πέτρα πίσω του και ξεκινάει για μια ξεκαρδιστική περιπέτεια στη μεγάλη πολιτεία. Όταν προσπαθεί να πιάσει δουλειά, διαπιστώνει ότι δεν κάνει για μικρός του ασανσέρ, ούτε για δακτυλογράφος, ούτε για χορευτής μπαλέτου. Χίλιες δυο απογοητεύσεις και άλλες τόσες περιπέτειες το περιμένουν ώστε να καταφέρει επιτέλους να πετύχει το σκοπό του.

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]