Τον Απρίλιο του 1998, στο Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ, στην Καλιφόρνια, ο Ζακ Ντερριντά εξεφώνησε τη διάλεξη ``Το πανεπιστήμιο άνευ όρων``. Η ίδια διάλεξη εκφωνήθηκε εκ νέου από τον ίδιο στις 2 Ιουνίου 1999 στο Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών και ένα χρόνο αργότερα στη Φρανκφούρτη, κατόπιν προσκλήσεως του Γιούργκεν Χάμπερμας. Η ομιλία του εγγράφεται στην παράδοση της ευρωπαϊκής φιλοσοφικής θεώρησης (ιδιαίτερα της γερμανικής: Καντ, Σέλλινγκ, Χούμπολντ, Φίχτε, Χέγκελ, Νίτσε, Χάιντεγγερ), η οποία διερωτάται πρωτίστως για τους όρους δυνατότητας της οργάνωσης του πανεπιστημίου σε συνάρτηση με τις οικονομικές, δικαιικές και ηθικο-πολιτικές συνθήκες που καθορίζουν το πεδίο της ακαδημαϊκής διδασκαλίας και έρευνας. Ο Ντερριντά, επιβεβαιώνοντας την παράδοση, ενδιαφέρεται συνάμα και πρωτίστως για το μέλλον του Πανεπιστημίου. Υπερασπιζόμενος, εντός του «ελευσόμενου» πανεπιστημίου, την απροϋπόθετη, άνευ όρων ερωτηματοθεσία και κριτική, το δικαίωμα να λέγεται δημοσίως καθετί που απαιτούν η έρευνα, η μαθησιακή γνώση και η απρόσκοπτη σκέψη της αλήθειας, ασκεί την αποδομητική κριτική της έννοιας της κυριαρχίας διακρίνοντάς την από την έννοια του απροϋπόθετου, η οποία χωρίς εξουσία αλλά με την ισχύ της κριτικής σκέψης διασφαλίζει στο πανεπιστήμιο την ελευθερία της δράσης του. Αυτή την απροϋπόθετη, απόλυτη ελευθερία την έχουν ανάγκη οι «νέες» Ανθρωπιστικές Σπουδές, για να αντιμετωπίσουν τις σύγχρονες μεταλλαγές στον διεθνή χώρο, τουτέστιν την παγκοσμιοποίηση, τις εξουσίες της σύγχρονης δυνητικής-εικονικής τεχνολογίας, των διεθνών κεφαλαίων που προκαθορίζουν ολοένα και περισσότερο την πανεπιστημιακή έρευνα και διδασκαλία.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]