Αρκούν τρία μερόνυχτα στο Άγιο Όρος; Μια μορφή μαθητείας εκτυλίσσεται, ως άγρυπνος έλεγχος των διαθέσιμων αντισωμάτων, μέσα από πρωτόγνωρες μορφές λειτουργίας θεσμών και με απρόοπτα που απαιτούν διαφορετική αντιμετώπιση. Πριν και μετά το Άγιο Όρος είναι ό,τι ονομάζουν «Έξω» όσοι εγκαταβιώνουν σ’ αυτό. Επομένως δεν είναι παράδοξο που το αφηγηματικό πλαίσιο των ιδεών συγκροτείται εδώ ως ενιαία διπλή οθόνη, στην οποία εναλλάσσεται το «μέσα» με το «έξω». Μ’ αυτήν ακριβώς την οπτική γωνία διατηρεί ο συγγραφέας το δικαίωμα να γράψει για ό,τι «θύραθεν» αντιλαμβάνεται ότι επιτελείται «έσωθεν», χωρίς δηλαδή να επικαλεσθεί κάποιο ιδιογενές κριτήριο αρμοδιότητας που θα φαινόταν να προσφέρει ο φιλντισένιος πύργος της τηβέννου, ανεξαρτήτως χρώματος και ραφής. Η κύρια πάντως αιχμή των ημερολογιακών εγγραφών, με μονάδα δόμησης την ώρα και τα πρώτα λεπτά, είναι η επιτόπια αναζήτηση, σ’ έναν χώρο «αυτοδέσποτον» και ανδροβάδιστο, των τρόπων συσχετισμού «πολιτικής λογικής» και «κοινωνικής λογικής».

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]