Γεγονός είναι ότι η ιστορία της φιλοσοφίας είναι περισσότερο η ιστορία ενός τύπου ερευνητικού πνεύματος παρά ιστορία μιας αυστηρά καθορισμένης διδασκαλίας. Η παραδοσιακή εικόνα της φιλοσοφίας ως ένα είδος διαλογιστικής επιστήμης του καθαρού λόγου, περιέργως αποκομμένη από άλλα θέματα, είναι μάλλον ένα τρικ του ιστορικού φωτός. Η ψευδαίσθηση δημιουργείται από τον τρόπο με τον οποίο κοιτάμε προς το παρελθόν, και ιδιαιτέρως από τον τρόπο με τον οποίο η γνώση τείνει να ετικετοποιείται, να κόβεται και να ράβεται αναλόγως. Η φιλοσοφική εργασία συνήθως διαδίδεται και υιοθετείται από άλλους επιστημονικούς κλάδους. Η ηθική φιλοσοφία του χθες γίνεται η νομολογία ή τα οικονομικά του αύριο. Η χθεσινή φιλοσοφία του πνεύματος γίνεται η γνωστική επιστήμη του αύρο. Και ο δρόμος ανοίγεται και προς τις δύο κατευθύνσεις: νέες έρευνες θέτουν νέες ερωτήσεις στους φιλοσοφικά περίεργους. Τα οικονομικά του αύριο θα είναι η τροφή των ηθικών φιλοσόφων του μεθαύριο. Ένα αποτέλεσμα αυτών των ρευστών συνόρων είναι ότι η φιλοσοφική σκέψη μπορεί εύκολα να φανεί άχρηστη, ακόμη και για ένα διανοητικό εγχείρημα. Αυτό συμβαίνει διότι κάθε πλευρά αυτού που γενικά θεωρείται ως χρήσιμο σύντομα παύει να αποκαλείται φιλοσοφία. Εξ ου και η ψευδαισθητική εικόνα που δημιουργείται ότι οι φιλόσοφοι δεν κάνουν ποτέ καμία πρόοδο. [...]

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]