Από τη στιγμή που θα `ανακαλύψουμε` έναν στοχαστή, δεν είναι δύσκολο να τον μάθουμε, να τον καταλάβουμε, να τον `βρούμε`. Εδώ είναι που τελειώνει για τους περισσότερους η υπόθεση. Μένουν προσκολλημένοι σ` αυτά που `βρήκαν`, δημιουργούν σχολές, όπου τα ιδία επαναλαμβάνονται με επουσιώδεις παραλλαγές και με έντονες έριδες για τη σωστή ερμηνεία. Αυτό συμβαίνει με τον Freud στον χώρο της Ψυχανάλυσης, με τον Heidegger στον χώρο της Φιλοσοφίας - για να περιοριστώ στα καθοριστικά θέματα αυτής της μελέτης.
Για τον Nietzsche το ζήτημα δεν τελειώνει εδώ. Το υποδηλώνει η διπλή τελεία που ακολουθεί το `να με βρεις`. Η `δυσκολία` δεν έγκειται στο να βρεις μια σκέψη και να εγκλιματιστείς στο πνεύμα της. Αυτό συμβαίνει κατά κάποιον τρόπο πάντοτε. Η δυσκολία έγκειται στο να `χάσεις` τη σκέψη που βρήκες, να λυθείς από τα δεσμά που σε κρατάνε στην πεπατημένη του λόγου της.
Όμως η πραγματική λύση από τα δεσμά μιας σκέψης δεν σημαίνει κάποιου είδους ανεξαρτητοποίηση, αλλά, αντίθετα, την παραίτηση από κάθε φιλοδοξία πρωτοτυπίας και την ακόμα αποφασιστικότερη παράδοση σ` αυτήν. Τότε μπορεί να συμβεί, και στο πιο αληθινό μίλημα της ξένης σκέψης να ακούσεις το μίλημα της αληθινής δικής σου φωνής. Τότε έχεις ανοίξει για τον πραγματικά κοινό κόσμο, όπου η εύρεση του άλλου είναι το χάσιμο του, και το χάσιμο του η εύρεση του. Εδώ βρίσκεται η ουσία της ψυχαναλυτικής συνάντησης. Εδώ βρίσκεται και ο χώρος της αντιπαράθεσης με τη σκέψη του Freud, καθώς και με τη σκέψη όσων ακόμα αναφέρονται παρακάτω.

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]