Η εργασία αυτή πραγματεύεται τα μείζονα ζητήματα, τα οποία απασχολούν το Οικουμενικό Πατριαρχείο εντός της Τουρκίας, μετά τη Συνθήκης της Λωζάννης (1923). Αυτά είναι πολλά και πολυσχιδή. Η έμφαση δίδεται σε τρία σημεία: α) τα προβλήματα, τα οποία επηρεάζουν σε μεγάλο βαθμό τον τρόπο της καθημερινής λειτουργίας του Οικουμενικού Πατριαρχείου εντός της Τουρκίας, από την άρνηση της οικουμενικής αποστολής έως την αδυναμία ανανεώσεως του κλήρου του, β) την επαναλειτουργία της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης, ως δικαίωμα του Οικουμενικού Πατριαρχείου και ως διεθνή υποχρέωση της Τουρκίας, και γ) την τύχη των ευαγών ιδρυμάτων του και των περιουσιών της ομογένειας. Η προσέγγιση γίνεται από νομικής σκοπιάς, αλλά απευθύνεται στο ευρύτερο κοινό. Βάση της είναι η θρησκευτική ελευθερία, όπως αυτή νοείται σήμερα σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο. Στόχος του συγγραφέα είναι να καταδείξει την απόσταση, η οποία χωρίζει την τουρκική πρακτική έναντι του Οικουμενικού Πατριαρχείου από τα ευρωπαϊκά και διεθνή πρότυπα σε αυτό το πεδίο των δικαιωμάτων του ανθρώπου.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]