(. . .) `Χτυπάω το έδαφος με τις πατούσες κι η ζωή ανεβαίνει από τις γάμπες μου, διατρέχει το σώμα μου, με κατακτά ολόκληρη, μου διώχνει τις αγωνίες και μου γλυκαίνει τη μνήμη. Ο κόσμος τρέμει ολόκληρος. Ο ρυθμός γεννιέται στο νησί κάτω απ` τη θάλασσα, τραντάζει τη γη, με διαπερνά σαν αστραπή κι ανεβαίνει στον ουρανό παίρνοντας μαζί τους καημούς μου`. `Χόρευε, χόρευε Σαριτέ, γιατί ο σκλάβος που χορεύει είν` ελεύθερος. . . όσο χορεύει`.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]