`Μικρό είσαι και φαίνεσαι`, είπε το Άλφα και πετάχτηκε έντρομο απ` τον ύπνο του.
`Μα τι έπαθες, αδελφέ, στα καλά καθούμενα;` ρώτησε το Όμικρον.
`Πάλι εφιάλτη έβλεπες; Τι θα γίνει πια, θα μας αφήσεις ένα βράδυ να κοιμηθούμε σαν γράμματα;` είπε κάπως θυμωμένο το Λάμδα.
`Δε φταίω εγώ, αυτή η προϊστορία μου τριβελίζει το μυαλό, συγγνώμη`, απάντησε απολογητικά το Άλφα κοιτάζοντας τα είκοσι τρία αδέλφια του.
`Έλα, ξέχασέ το. Σε έχουμε συγχωρήσει εδώ και εκατομμύρια χρόνια. Τώρα είμαστε καλά`, το διαβεβαίωσε με ήρεμη φωνή το Ωμέγα.
`Και οι άνθρωποι με έχουν συγχωρήσει;` ρώτησε το Άλφα.
`Και οι άνθρωποι, ναι. Κοιμήσου τώρα`, απάντησαν όλα μαζί και έσβησαν το φως.
Μα τι σχέση έχει το Άλφα με την προϊστορία και τι μπορεί να έκανε στους ανθρώπους πριν από εκατομμύρια χρόνια;
Μήπως μια μεγάλη ανταρσία;
Μήπως επανάσταση;
Ή μήπως έπεσε θύμα μιας παράλογης ματαιοδοξίας;
Πόσα `μήπως`, βρε παιδιά, ψάχνουν για απαντήσεις;
Τι μας βρήκε πάλι στα καλά καθούμενα;

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]