«Σχίστε τις καρδιές σας και βάλτε μέσα το καθήκον», ζητούσαν οι μεγάλοι δάσκαλοι του Διαφωτισμού. Δικαιολογημένα ίσως από μια άποψη. Έχοντας αναλάβει το δύσκολο και ασφαλώς εποικοδομητικό έργο της εκλαΐκευσης των ηθικών αρχών, κάποιο δραστικό εγκόσμιο όργανο έπρεπε να βάλουν στη θέση των υπό αμφισβήτηση θείων εντολών και παρακαταθηκών. Η αυταπάρνηση, με λογικά ή ακόμα και με ωφελιμιστικά κριτήρια - «για το καλό της ομάδας», από την προκοπή της οποίας εξαρτιόταν και η προκοπή του ατόμου - απέκτησε έτσι εμβληματική αξία για τους νεωτερικούς αστούς. Ύστερα από ένα σύντομο και μάλλον ανούσιο διάλειμμα «αμφισβήτησης» κάθε περιοριστικού μέτρου και κάθε κανόνα, η δεοντολογία είναι και πάλι στο προσκήνιο, στις σκέψεις και βέβαια στις δημόσιες αναφορές όλων μας. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]