Ως παραγωγοί ιδεολογίας, τα κόμματα δημιουργούν κοινωνική ενέργεια· ως οργανωτικοί μηχανισμοί, την κατευθύνουν και την προσανατολίζουν· ως θεσμοί της δημοκρατίας, εκφράζουν τη λαϊκή βούληση και κυριαρχία· ως φορείς μιας εσωτερικής λογικής την σφετερίζονται και την ιδιοποιούνται. Σήμερα, όμως, τη στιγμή της κατάρρευσης όλων των «αληθειών», αυτοί οι κατά παράδοση έμποροι ελπίδας, που στο παρελθόν υπήρξαν δημιουργήματα, αλλά και δημιουργοί πόθων, εκφραστές, αλλά και οργανωτές αντιπαραθέσεων, δεν μπορούν πια να λειτουργούν σαν «κεντρικά γραφεία διαχείρισης αιωνίων αληθειών». Περνούν, συνακόλουθα, την μεγαλύτερη κρίση της ιστορίας τους· αμφισβητούνται συνολικά· βάλλονται από παντού. Συχνά, μάλιστα, τους καταλογίζεται η ευθύνη για τα όποια φαινόμενα διαφθοράς, που είναι, ωστόσο, σύμφυτα προς την ίδια την φύση της πολιτικής και της εξουσιαστικής διαδικασίας. Τα κόμματα, όμως, δεν είναι παρά διαδικασίες θεσμοποιημένης παρέμβασης της κοινωνίας στο παιχνίδι της εξουσίας. Τα αμαρτήματά τους είναι, διογκωμένα ενδεχόμενα, τα αμαρτήματα της κοινωνίας. (...) Στόχος αυτού του νέου, λοιπόν, έργου (...) είναι να δώσει στον έλληνα αναγνώστη (...) την πληρέστερη στο μέτρο του δυνατού «ψυχρή» γνώση του κομματικού φαινομένου. (...)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]