Στόχος του βιβλίου είναι η θεωρητική προσέγγιση του θεατρικού κειμένου και ειδικότερα η μελέτη εκείνων των διαδικασιών μέσω των οποίων το κείμενο υπερβαίνει το επίπεδο του πρόδηλου νοήματος και `ανοίγεται` στον κόσμο του βιώματος και του λόγου, ενδιάθετου και εκπεφρασμένου.
Κάθε κείμενο (κυρίως δε το θεατρικό) εκλαμβάνεται ως προϊόν μιας κοινωνίας, μιας συλλογικότητας που διανύει μια ιστορική της φάση και προσπαθεί να κατανοήσει την ταυτότητά της ιχνηλατώντας τόσο τα εγνωσμένα στοιχεία της δομής και της ιστορίας της, όσο και εκείνα τα στοιχεία που λησμονεί, αγνοεί ή απωθεί. Έτσι, το θέατρο συλλαμβάνεται ως ένα ουσιώδες προγεφύρωμα με όλους τους οικείους, άγνωστους ή απωθημένους κόσμους, τους οποίους κρύβει μέσα του ο `δικός` μας κόσμος και επιχειρείται η διαύγαση των τρόπων με τους οποίους ο λόγος διαμορφώνει ένα δυναμικό πεδίο μεταξύ οικείου και ανοίκειου, σκέψης και δράσης, κειμένου και παράστασης.
Πρόκειται για τις διαδικασίες συμβόλισης που ενεργοποιούνται στο θεατρικό έργο εν γένει. Αυτές δεν είναι προϊόν μιας τεχνοτροπίας, αλλά αποτελούν ένα γενικότερο φαινόμενο που διέπει με διαφορετικό, εκάστοτε, τρόπο όλα τα δραματικά κείμενα, προσδιορίζοντας σε σημαντικό βαθμό το ποιόν και την αισθητική τους αξία. Γι` αυτό και τα παραδείγματα που υποστηρίζουν τις θεωρητικές αναλύσεις αντλούνται από ποικίλες πηγές όλης της ιστορίας του δυτικού θεάτρου, από τον Αισχύλο έως τον Bernhard, τον Καμπανέλλη και τον Μάτεσι.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]