Στη Μεσόγειο η αύξηση της θερμοκρασίας συνδυαζόμενη με την κατασκευή της διώρυγας του Σουέζ οδήγησε στην εισβολή ξενικών ειδών, που συχνά αποτελούν απειλή για τα τοπικά οικοσυστήματα. Σε παγκόσμια κλίμακα, η απορρόφηση διοξειδίου του άνθρακα οδηγεί στη μεταβολή της οξύτητας του ωκεανού, με δυσμενέστατες επιπτώσεις στην υδρόβια ζωή. Κάποιες αντιδράσεις του θαλάσσιου οικοσυστήματος (φυσικής και βιολογικής τάξεως) τείνουν να εξισορροπήσουν μερικά από τα παραπάνω καταστροφικά φαινόμενα, αλλά υπάρχουν επίσης αντιδράσεις που τείνουν να οδηγήσουν σε επιδείνωση της κατάστασης. Δεδομένης της κλίμακας και των ιδιοτήτων του Ωκεανού, είναι σαφές ότι ο θάνατος της θάλασσας ισοδυναμεί με το τέλος του πλανήτη μας. Δεν αρκεί όμως να καταλήξουμε ότι επιβάλλεται μια καλύτερη κατανόηση των λειτουργιών που διέπουν το θαλάσσιο οικοσύστημα. Όλες οι αναλύσεις συντείνουν στο ότι με βάση τη σημερινή γνώση, υπάρχει ανάγκη άμεσης αντίδρασης. Επείγει η πολιτική δράση και η κοινωνική παρέμβαση με την επιστημονική καθοδήγηση, για την αντιμετώπιση της χειρότερης κρίσης που αντιμετώπισε ποτέ ο πλανήτης.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]