Έχουμε σηκωθεί εδώ και χρόνια από το τραπέζι της παιδικής μας ζωής, αλλά κανένας δε μάζεψε τα ψιχουλάκια της ψυχής του. Συνηθίζεται να τα μαζεύει ο τελευταίος. Κι εγώ, που ήμουν τελευταία, τα μάζεψα αλλά αντί να τα πετάξω στα σκουπίδια, έφτιαξα ένα καρβέλι. Και αποφάσισα να το κόψω και να σας το μοιράσω. Γι’ άλλους θα’ ναι πικρό και γι’ άλλους γλυκό, αλλά έτσι ήταν η ζωή της Κατίνας. Που στα δύσκολα - που ήταν αμέτρητα - άναβε τσιγάρο, έπινε το κρασάκι της και χόρευε το ζεϊμπέκικο της, το ζεϊμπέκικο της Κατίνας.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]