Ιδιοτροπία είναι η λέξη που χαρακτηρίζει κυρίως την τέχνη. Βαδίζει κανείς πάνω στην ιδιωτική του οδό και, αν σ’ αυτή την πορεία αποκτάει μερικές βεβαιότητες, αυτό δε σημαίνει ότι δογματίζει. Άλλωστε είναι για τον καθένα παράφωνη η προσφώνηση δάσκαλος, όση πείρα και γνώσεις κι αν έχει. Αντίθετα, είναι πολύ χρήσιμο να εκθέτει κανείς τη δική του ιδιοτροπία, μ’ άλλα λόγια να δίνει το προσωπικό στίγμα του. Παραπάνω από μισός αιώνας πέρασε από τότε που άρχισα να γράφω, μα δεν ξεκίνησα για να γίνω συγγραφέας. Το εφηβικό μου όνειρο ήταν να βρω την Αλήθεια. Καθώς όμως αναγκαζόμουν να δίνω σχήμα κάθε φορά σ’ αυτή την αιώνια αοριστία, έγινα συγγραφέας. Αυτός που πιστεύει ότι η επιτυχία στη ζωή δεν είναι άλλο παρά η πραγματοποίηση των παιδικών μας ονείρων θα ‘λεγε ότι απέτυχα. Το ίδιο πιστεύω κι εγώ για τον εαυτό μου, εφόσον σαν συγγραφέας αναγκάστηκα ν’ αντικαταστήσω τη μεγάλη λέξη Αλήθεια με την άλλη της Ειλικρίνειας.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]