Για τους ιστορικούς, η επιτυχία στη συγκρότηση του εθνικού απελευθερωτικού μετώπου (ΕΑΜ), κατά την αντίσταση εναντίον της ναζιστικής κατάκτησης 1941-1944, παραπέμπει στη δημιουργία προϋποθέσεων οι οποίες είχαν τις ρίζες τους στο εγχείρημα συνεργασίας ετερόκλητων πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων στη διάρκεια της προηγούμενης χρονικής περιόδου. Σε κάποιους ερευνητές, οι μελέτες έχουν δημιουργήσει τη βεβαιότητα ότι ο Μεσοπόλεμος συνιστά την αφετηρία δρομολόγησης ποιοτικών εξελίξεων, οι οποίες καθόρισαν κατόπιν την πορεία του ελληνικού κοινωνικού κινήματος κατά το δεύτερο ήμισυ του 20ου αιώνα. (. . .) Θεωρούμε ότι οι απόψεις του Παπαπαναγιώτου που πηγάζουν από το έργο του κρατούν την επικαιρότητά τους λόγω της σπουδαιότητας του ζητήματος υπό διαπραγμάτευση. Πράγματι, με τη στρατηγική και τακτική του, μετά το 1934, το ελληνικό εργατικό κίνημα, εξερχόμενο από μία φάση αποκλεισμού του από την πραγματικότητα, δήλωσε επιλογές που σύντομα απέβησαν εξ επιδράσεως καθοριστικές για την πορεία του έθνους και της δημοκρατίας. Το ερέθισμα των ζητημάτων που έθετε το έργο του Παπαπαναγιώτου προκάλεσε την ερευνητική προσπάθεια που παρουσιάζεται στο παρόν πόνημα. Δίδει έναυσμα στους ιστορικούς για διερεύνηση ζητημάτων όπως η διαμόρφωση και εξέλιξη της τακτικής της Κομμουνιστικής Διεθνούς και άλλων διεθνών εργατικών οργανώσεων έναντι του φασισμού, το δημοκρατικό έλλειμμα και ο φασισμός στην Ελλάδα του Μεσοπολέμου, προσλήψεις του φασισμού από τον ελληνικό πολιτικό και πνευματικό κόσμο, το ΚΚΕ έναντι του φασιστικού κινδύνου, απόπειρες υλοποίησης της πολιτικής του ενιαίου μετώπου, το αντιδικτατορικό μέτωπο.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]