`Ανάμεσα στον κόσμο και στη συνείδηση δεν υπάρχει τίποτα, αλλά αυτό το τίποτα, είναι αδιαπέραστο, είναι ο πιο ριζικός χωρισμός. Δεν είμαι αυτός ο κόσμος, όπως δεν είμαι και το παρελθόν μου, ή το μέλλον μου. Χρειάζεται να είμαι όλα αυτά χωρίς ποτέ να τα κατέχω οριστικά, διότι ως συνείδηση είμαι αυτή η άρνηση που εμφανίζει τον κόσμο σαν κόσμο και εμένα σαν καθορισμένη κατάσταση μέσα στον κόσμο` (Ζαν Ιπολίτ)
`Ενίοτε στο Είναι και το Μηδέν εκφράζεται ο μάταιος χαρακτήρας της ύπαρξης, όπως με τη φράση `ο άνθρωπος είναι ένα άχρηστο πάθος`. Αν μπορεί πάντως να είναι πηγή αυτονομίας για την ύπαρξη, αυτή η ριζική απροσδιοριστία υπάρχει κίνδυνος να βιωθεί σαν ιλιγγιώδης και αγωνιώδης. Αυτή είναι η τραγικότητα του υπαρξισμού: ο άνθρωπος είναι ένα μηδέν, όπως είχαν πει με τον τρόπο τους ο Πασκάλ, ο Καντ και ο Φίχτε, αλλά ένα μηδέν που ποθεί την πληρότητα, έστω εκείνη των συμπαγών πραγμάτων που δικαιώνονται με τη χρήση τους` (Ζαν-Μισέλ Μπενιέ)
`Η Σιμόν ντε Μπωβουάρ περιγράφει τον Σαρτρ στο Μονπαρνάς: `ο Αρόν έδειξε το ποτήρι του και είπε: Βλέπεις φιλαράκο, αν είσαι φαινομενολόγος μπορείς να μιλήσεις γι` αυτό το κοκταίηλ, και έτσι να φιλοσοφήσεις`. Ο Σάρτρ χλώμιασε από συγκίνηση, αυτό ακριβώς ευχόταν να μιλήσει για τα πράγματα όπως τα άγγιζε και έτσι να πλάσει τη φιλοσοφία του` (Κριστιάν Ντεσάν)
`Μια μέρα θα πρέπει να γραφτεί η ιστορία της αμφίστομης σχέσης που ο Σάρτρ διατηρεί, εδώ και τριάντα χρόνια, με την ψυχανάλυση, ένα κράμα βαθιάς έλξης και εξίσου βαθιάς επιφυλακτικότητας· όπως θα πρέπει επίσης να διαβάσουμε εκ νέου το έργο του κάτω από αυτή την οπτική` (Πονταλίς)
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]