Ξαπλωμένος ανάσκελα στο κρεβάτι του σπιτιού μας κλείνω τα μάτια και περιμένω. Γύρω μου πόρτες και παράθυρα ερμητικά κλειστά. Τα βήματά σου ακούγονται στο διάδρομο καθώς επιστρέφεις από μια μακρινή εκδρομή. Αφήνεις τα πράγματά σου στο σαλόνι και με πλησιάζεις σιγοτραγουδώντας ένα γνώριμο σκοπό. Δε σε κοιτάω, μα νιώθω την παρουσία σου ολοένα και πιο κοντινή. Στα χέρια μου μπλέκονται αρώματα γνωστά, Αλόη, Μάρω, Νάντια, και για μια στιγμή μονάχα σ` έχω και πάλι, σε κρατάω αδελφή, μητέρα κι ερωμένη ξανά στην αγκαλιά μου.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]