Η σκληρή πραγματικότητα της εποχής μας έχει πράσινο χρώμα - χρώμα της ελπίδας κάποτε, σήμερα γκαζόν σε λευκά σανατόρια πλουσίων - και λειτουργεί ως φόντο μιας παρέλασης προσώπων που δε θυμίζει γιορτή. Είναι οι τυμπανοκρουσίες που εγκαινιάζουν το ΝΕΟ, το καινούργιο, την αναίμακτη σφαγή την οποία αποκαλούν ανάπτυξη αυτοί που κρατούν τα ηνία της ζωής μας. Όλοι συμμετέχουν σ` αυτό τον τρελό χορό της πολτοποίησης της ύπαρξης, σ` αυτό το βουβό μακελειό των ανθρώπινων ψυχών που συγκαλύπτει η νομιμότητα και η ευπρέπεια. Παγκοσμιοποίηση, ``ανάπτυξη``, ``πρόοδος`` ή οριστική ένταξη στον κόσμο των ζωντανών νεκρών; Στο μυθιστόρημα αυτό ο Γιώργος Μανιώτης, με καυστικό χιούμορ, στήνει το σκηνικό της σύγχρονης πραγματικότητας με τον πιο ρεαλιστικό τρόπο, φωτίζοντας τα αδιέξοδα που βιώνει κάθε άνθρωπος.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]