"Η Χαρά εκ Τζιμπαλίου Κωνσταντινουπόλεως τη νοικοκυροσύνη δεν την είχε περί πολλού κι ούτε σκάμπαζε και πολλά από δαύτη. Παρά τις επίμονες παραθέσεις ρωμαίικων και τουρκικών γνωμικών από τη μάνα της, τη Ρόζα τη Σμυρνιά, και από τη θεία της, τη Σουλτάνα την Πολίτισσα, άλλο μέλημα δεν είχε παρά να σεργιανίζει στο παζάρι μπαχαρικών του Εμίνονου για να ικανοποιεί το πάθος του ερασιτέχνη συλλέκτη οσμών και αρωμάτων που κόχλαζε μέσα της...
Κι αυτό, μέχρι να πάρει τη θέση του το ερωτικό πάθος για τον αισθαντικό ζωγράφο που φώλιασε κυνηγημένος στο πατάρι τους· τον Νικήτα...Όσοι δεν την ήξεραν καλά την αποκαλούσαν ζουρλοπαντιέρα. Όσοι τη γνώριζαν καλύτερα την αποκαλούσαν απλώς ονειροπαρμένη. Η ίδια τους αποκαλούσε συλλήβδην χαϊβάνια..."

"Το αστρολούλουδο του Βοσπόρου" είναι το γλυκό κελάηδημα του έρωτα στον λουλουδιασμένο μπαξέ της Πόλης του 1920. Οσφραίνεται ηδονικά το μυρωμένο αγέρι, αναλύει τη διαφορά ανάμεσα στα όνειρα και τους σκοπούς, ανάμεσα στο τάμα και την υπόσχεση, κι αποκαλύπτει τη διαδρομή του έρωτα από την ψυχή στο σώμα. Τέλος, κάνει ένα νοσταλγικό σεργιάνι στην μποέμικη ατμόσφαιρα των ζωγράφων και των ποιητών.