Εμείς, ακόμα κι αν δεν έχουμε τόση κρυσταλλική καραμέλα όση θα θέλαμε, μπορούμε να φάμε τον καθαρό, διαυγή άνεμο και να πιούμε το ροδακινί φως του πρωινού ήλιου. Εξάλλου εγώ έχω δει πολλές φορές, μες στους αγρούς και στα ρουμάνια, τα πλέον φθαρμένα ρούχα να γίνονται τα πιο υπέροχα βελούδινα ή μάλλινα κεντημένα με πολύτιμα πετράδια. Εμένα μ` αρέσουν αυτού του είδους τα όμορφα εδέσματα και τα ωραία ρούχα.
Τούτες τις ιστορίες μου τις έχω πάρει όλες από τα δάση, τους αγρούς και τις γραμμές του σιδηρόδρομου, από το ουράνιο τόξο και το φως του φεγγαριού. Αλήθεια, αυτή την αίσθηση έχω, όπως και να το κάνω, όταν διαβαίνω μόνος μου στο γαλανό βραδινό τα δάση της οξιάς, ή όταν στέκομαι τρέμοντας στον ορεινό άνεμο του Νοεμβρίου. Αλήθεια λέω, αυτή την αίσθηση, που με κατακλύζει ερήμην μου, απλώς την έγραψα έτσι όπως είναι. Γι` αυτόν το λόγο, μέσα στις ιστορίες αυτές θα υπάρχουν κάποια σημεία που είναι για σας, ή και σημεία που είναι απλώς αυτό που είναι, αλλά αυτή τη διάκριση δεν μπορώ εύκολα να την κάνω εγώ. Γιατί, για κάποιον λόγο, υπάρχουν σημεία ανεξήγητα, κι εγώ πάλι τέτοια σημεία δεν μπορώ να τα εξηγήσω.
Πάντως, αυτό που θέλω τελικά να πω είναι πως δεν γνωρίζετε πόσο επιθυμώ να γίνουν οι μικρές τούτες ιστορίες η δική σας διάφανη, αληθινή τροφή.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]