Η αρχαία ελληνική τραγωδία και κωμωδία ήταν το μυστικό της αθάνατης επιτυχίας του ιδιοφυούς Ουίλιαμ Σαίξπηρ. Στο βιβλίο αυτό αποδεικνύεται η θεμελιώδης, ζωτικής σημασίας σύνδεση με τον Αισχύλο, τον Σοφοκλή, τον Ευριπίδη και τον Αριστοφάνη, καθώς και ποιο ρόλο έπαιξαν στη δημιουργία του «Μάκβεθ», του «Άμλετ», του «Βασιλιά Ληρ» και των υπόλοιπων έργων.
Το να ισχυρίζεται κανείς, με την επιμονή που το κάνουν οι φανατικοί οπαδοί του Σαίξπηρ, ότι ο δραματουργός δεν δέχτηκε καμία άμεση επίδραση από την αρχαία ελληνική τραγωδία και κωμωδία, ότι πιθανότατα δεν διάβασε ούτε ένα αρχαίο ελληνικό θεατρικό έργο, συνιστά μια ηθελημένη παράκαμψη της αλήθειας.
Είναι γεγονός αδιαμφισβήτητο ότι, την εποχή του Σαίξπηρ, οι σπουδαστές μελετούσαν στο πλαίσιο της εκπαίδευσής τους Ευριπίδη, Σοφοκλή και Αριστοφάνη. Και ο Σαίξπηρ είχε μια ολοκληρωμένη ακαδημαϊκή μόρφωση. Το σοβινιστικό δόγμα καταρρέει εξαρχής.
Επιπλέον, δεν πρέπει να μας εκπλήσσει το ότι ο Σαίξπηρ εξοικειώθηκε ακόμη περισσότερο με το αρχαίο ελληνικό θέατρο και εμπνεύσθηκε από την αστείρευτη πηγή του αντλώντας υλικό για θέματα, χαρακτήρες, μονολόγους και ποιητικές εικόνες, όταν έγινε επαγγελματίας θεατρικός συγγραφέας. Είναι φανερό ότι η αποκάλυψη των αρχαίων ελληνικών πηγών του Σαίξπηρ αποτελεί τη λύση του σαιξπηρικού μυστηρίου.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]