Ένας σύγχρονος Οδυσσέας φεύγει από την πατρίδα του, αφήνοντας τους δικούς του πίσω από τα συρματοπλέγματα, με την ελπίδα να πέσουν κάποτε τα τείχη, να σταματήσει η βία, να αποκτήσουν ξανά φωνή τα ερημωμένα βουνά. Η επιστροφή του σηματοδοτεί τους νέους καιρούς που μέλλεται να `ρθουν στα χώματα αυτά, που θα οργώσει το άροτρο του φεγγαριού. Μέσα από την πορεία και τους στοχασμούς του αιώνιου ταξιδευτή παρουσιάζεται η ίδια η ζωή, με όλο το μεγαλείο και τις αντιθέσεις τις, εκφράζεται η οργή και η αγάπη· ποτάμια, βράχια και βουνά παίρνουν ζωή, γίνονται σύμβολα, κάνοντας την ιστορία μύθο και το μύθο ιστορία.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]