Το ανομολόγητο: «αυτό που δεν είναι δυνατό να ανακοινώσει κάποιος», «αυτό που δεν παραδεχόμαστε», το «αφανέρωτο», το «κρυφό», «αυτό που δε μπορεί εύκολα να περιγραφεί ή να αναφερθεί λόγω ακαταλληλότητας του περιεχομένου του». Δύσκολα μπορεί κανείς να βρει πιο κατάλληλη εφαρμογή και χρήση του όρου απ’ ότι στα ζητήματα που άπτονται της ιστορίας και της θέσης των μειονοτήτων στην ελληνική έννομη τάξη. Η αποκάλυψη του ανομολόγητου συχνά είναι μια επώδυνη διαδικασία. Όχι μόνο γιατί μας εξοικειώνει με τα ανείπωτα, αλλά κυρίως διότι απομυθοποιεί όσα έχουμε μάθει. . . (. . .)
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]