`Η νοσταλγία του απείρου, σε ένα ον πεπερασμένο, να τί είναι ο άνθρωπος`, είπε κάποιος. Η επιδίωξη του Απόλυτου είναι πανανθρώπινη. Εκφράζεται σε όλες τις εκφάνσεις της ανθρώπινης δραστηριότητας ως αναζήτηση της απόλυτης αλήθειας στη φιλοσοφία, της απόλυτης, ύστατης πραγματικότητας στην επιστήμη, της εμβίωσης του μεταφυσικού απόλυτου στον μυστικισμό, της απόλυτης επίγνωσης του Θεού στη θρησκεία, της έκφρασης του ωραίου στην απόλυτη μορφή στην τέχνη. Η καθολική ανθρώπινη νοσταλγία του απόλυτου υποδηλώνει ότι αυτή είναι σύμφυτη με τη συνθήκη της ανθρώπινης ύπαρξης.
Το ερώτημα, επομένως, που τίθεται εδώ είναι πολύ απλό: οδήγησαν οι πιο πάνω ανθρώπινοι συνειδησιακοί ορίζοντες της φιλοσοφίας, της επιστήμης, του μυστικισμού, της θρησκείας, της τέχνης στον επιθυμητό στόχο; Για τη διερεύνηση του ερωτήματος αυτού επιχειρείται για κάθε έναν από τους πέντε τομείς μία ελλειπτική ιστορική ανασκόπηση, σε συνδυασμό με μία αντίστοιχη παράθεση των διαφόρων θεωριών.
Ή μελέτη αυτών των στοιχείων οδηγεί σε ένα συμπέρασμα ως προς το κατά πόσον υπήρξε εφικτή ή ανέφικτη η επίτευξη του στόχου που έθεσε ο κάθε κλάδος. Σε όλα τα Κεφάλαια, εκτός από τον `Επίλογο`, ο συγγραφέας δεν επιβάλλει απόψεις ούτε προτείνει λύσεις, απλώς εκθέτει. Μόνο στον `Επίλογο` εκφράζεται η προσωπική του άποψη, καθώς επιχειρείται, βάσει της πιο πάνω διαχρονικής διαδρομής του πολιτισμού μας, μία διάγνωση της σημερινής πραγματικότητας και μια πρόγνωση για το μέλλον.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]