«Να το πάλι το καταραμένο πρόβλημα του μαζοχισμού!» αναφωνεί μέσα από την καρδιά του ο Ferenczi το 1931, μια εποχή που η ψυχανάλυση έχοντας φτάσει σε μια ωριμότητα είχε όλο τον ελεύθερο χρόνο να σκεφτεί τις δυσκολίες της. Μαζοχισμός. . . να γιατί η θεωρία μπορεί να κλονιστεί και η γλώσσα που μπορεί να πει τα πάντα, να αρχίσει να λέει ό,τι να ‘ναι, όπως για παράδειγμα ηδονή της δυσαρέσκειας. Και η πρακτική μπορεί να πέσει εξίσου στην αναπόφευκτη παγίδα όταν η οδύνη (η ψυχική) γίνεται ο επιδιωκόμενος στόχος αντί να είναι η κινητήριος δύναμη της εξέλιξης της θεραπείας.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]