(. . .) Καλοκαίρι. Τελετές. Όχι έξω. Σε ένα μακρόστενο ισόγειο μέσα στο βράχο του Στρέφη. Να κολλάνε τα μάτια τους στα τζάμια οι περαστικοί και να μην μπορούν να δουν. Μη ματιάξουν άλλο τη Βιργινία. Μην κλέψουν τον Νίκο. Μη λερώνουν πια με τις κουβέντες τους τη Λιόλια. Δεν είναι αναπηρικό καροτσάκι, δεν είναι κρεβάτι νοσοκομείου, δεν είναι πένθος. Είναι άρματα θεών σε καρναβάλι. Κρυμμένο. Μόνο οι υγροί λευκοί τοίχοι. Και η ιδιοκτήτρια. Κρυφοκοιτάζει, ρουφάει, θρέφει το πεινασμένο της καρύδι, μη σαπίσει. Έτσι μόνο πληρώνεται το νοίκι. (Ομάδα `Όχι Παίζουμε`, Ιούλιος 2007)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]