«... Με περίμενε στο σταθμό Σαιν-Λαζάρ. Στην άκρη της αποβάθρας 26, διέκρινα τη λεπτή σιλουέτα της και το ξανθό της κεφάλι που ξεπρόβαλλε αρκετά πάνω απ` τα άλλα κεφάλια. Με φιλούσε βιαστικά στο μάγουλο: `Σε είδα από μακριά`. Αμέσως ψάχναμε να βρούμε ένα απομονωμένο μέρος για να κάνουμε έρωτα. Μια φορά, στον τελευταίο όροφο της Σορβόννης, όρθιοι, μπροστά στο αμφιθέατρο Κοσύ, με κίνδυνο να μας τσακώσουν. Μια άλλη φορά, σ` ένα παρεκκλήσι της εκκλησίας του Αγίου Σουλπικίου, κάτω από έναν πίνακα του Ντελακρουά. Μετά περπατούσαμε στους δρόμους, σε απόσταση ο ένας απ` τον άλλο. Έβγαζε απ` την τσάντα της ένα χαρτί όπου είχε σημειώσει τα ονόματα πολλών εστιατορίων της περιοχής. Ήταν εκείνη που ζητούσε το λογαριασμό και πλήρωνε. Ένιωθα άσχημα όταν οι σερβιτόροι άφηναν το λογαριασμό πλάι μου μέσα σ` ένα πιατάκι. Τότε, εκείνη τον άρπαζε αμέσως κι έβγαζε την πιστωτική της κάρτα: `Ο φεμινισμός έχει ακόμη πολύ δρόμο μπροστά του`. Υπέφερα απ` αυτήν την εξάρτηση, ταπεινωμένος που με προσκαλούσε τόσο συχνά χωρίς να μπορώ να κάνω κι εγώ το ίδιο...». Ο συγγραφέας, νεαρός φοιτητής της φιλολογίας, ερωτεύτηκε παράφορα την συγγραφέα Α. Ε., όταν διάβασε την εξομολόγηση της, το Πάθος. Αλλά η ζήλια του για το ερωτικό αντικείμενο του Πάθους, δεν θα πάψει να τον καταδιώκει, δηλητηριάζοντας τη σχέση: «... Μέσα απ` αυτήν, μέσα από την ίδια μου τη ζήλια, αναζητώ απελπισμένα τα καθησυχαστικά ίχνη ενός χαμένου κόσμου για τον οποίο αντιλήφθηκα, αργότερα, πως ήταν ευτυχία...»

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]