Η Θεσσαλονίκη υπήρξε θεά των λογισμών μου, ατεχνώς στον βαθμό που ένας Κέλτης θα αναγνώριζε την Άρτεμη. Υπήρξε η μόνη αυτονόητη πόλη της βιοτής και αν η ομορφιά της σκεπάστηκε αργότερα από την Κωνσταντινούπολη, την Ραγούζα και το Αρδαμέρι, αυτό είναι προσωπικό ατόπημα. Πριν δώδεκα χρόνια με κάλεσαν να παρουσιάσω τα μνημεία της πόλης από το ραδιόφωνο. Βρήκα αυτόν τον τρόπο, που θα ανακαλύψετε στις σελίδες του Χαμαιδράκοντα. Το βιβλίο γνώρισε σταλία σε πέντε εκδότες, έγινε φοιτητικό θέμα και επιφυλλίδα σε εφημερίδες, αλλά θα ορκιζόμουνα πως ποτέ κανείς τίποτα δεν ξέρει, αν δεν φροντίσει, έστω εν λαπαλισμώ, να μάθει.
Παραδίδω το κείμενο στη φύλαξη της Ραλλούς, επειδή κατάφερα να μάθω τι εφύλαγεν αυτός ο Χαμαιδράκων.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]