Το τάγκο, που ξεκίνησε στο φημισμένο κλαμπ `Καζαμπλάνκα`, για να συνεχιστεί στην προκυμαία του Μπουένος Άιρες, δεν ήταν μόνο ένας χορός. Ήταν ένα παιχνίδι λέξεων, ένα στροβίλισμα από το χτες στο σήμερα, μα πάνω από όλα ήταν μια αφορμή. . . Για το συγγραφέα, να πει πράγματα που έκρυβε πολλά χρόνια ακόμα κι από τον εαυτό του. . . Για την Κλαούντια, τη χορεύτρια, να νιώσει για λίγες ώρες τη γοητεία του ακροατή αλλά και την πολυτέλεια αυτού που ρωτάει. . . Για τον αναγνώστη, να δοκιμάσει τις αισθήσεις του μέσα από αυτή την εξομολόγηση. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]